Liturgia Słowa Życia
Z Ewangelii w.g. św. Marka
Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: «O czym to rozprawialiście w drodze?» Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: «Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich». Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: «Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał».
23 września
25 Niedziela zwykła
Jezus uprzedza swoich uczniów, że będzie cierpiał, że zostanie zabity, a potem zmartwychwstanie.Słuchając tego pojawia się zaskoczenie i zakłopotanie na twarzy apostołów. Nie rozumieli mowy Jezusa i z lęku ją przemilczeli (ww. 30-32). W historii naszego są zapewne trudne doświadczenia, zranienia doznane od ludzi, których sensu do dzisiaj nie rozumiemmy. Czy potrafimy o tym rozmawiać z Jezusem? Czy są takie trudne tematy w życiu, których boimy się z Nim poruszać? Jeśli tak – to dlaczego? Warto zwrócić uwagę na wielki kontrast między słowami Jezusa, który mówi o swoim poniżeniu, a zachowaniem uczniów, którzy kłócą się o to, kto z nich jest największy (ww. 31.34). Jezus nie raz przypominał o tym że, krocząc za Nim trzeba przygotować się na krzyż i cierpienie. Czy potrafimy dla Niego ryzykować poniżenie, niepopularność i odrzucenie? Czy nie ma w nas tendencji do szukania siebie i wywyższania kosztem innych? Jezus mówi nam w Ewangelii, na czym polega droga do prawdziwej wielkości w życiu: stać się ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich (w. 35). Czy potrafimy wyobrazić sobie siebie jako ostatniego i usługującego w znanych zajęciach i pośród osób, z którymi żyjemy na co dzień? Co budzi we nas największy opór? Czy są takie prace i posługi, których się wstydzimy, osoby, z którymi nie chcemy żyć i pracować w jednej wspólnocie? Prośmy Jezusa, aby pomógł nam kształtować w sobie prostotę, pokorę i pełną uległość wobec Jego woli.O. Krzysztof Wons
<źródło: niedziela.pl>
